't Is al weer bijna anderhalve maand geleden dat deze foto op de voorpagina van de Volkskrant stond. Een tafereel uit het door onlusten en moordpartijen geteisterde Kenia. Je kunt een lange tijd afstand voelen tot wat daar ginds aan de hand is. Maar een foto als deze trekt je met een harde ruk naar binnen. In de ochtendtrein naar Utrecht sprongen de tranen in mijn ogen. Een net vermoorde moeder met achter haar haar hartverscheurend huilend kind. Wreed om zo'n foto te maken, maar de impact is overrompelend.Lezende over de moordpartijen in Kenia voelde ik bij mezelf toch een racistisch sentiment. Iets van die wilde zwarten die zo ruig tekeer kunnen gaan. Dat een dergelijk sentiment ongepast is weet ik natuurlijk ook wel. Duitsers, Russen, Jappen, Serviers en Hollanders hebben links en rechts minstens zo heftig huis gehouden. Het komt voort uit ongerichte woede tegen het geweld aldaar en blijkbaar ergens ver weg ingeslopen vooroordelen. (Obama kan dat beter verwoorden dan ik).
(P.S. Bij het zoeken van de foto belandde ik op een column in Trouw waarin Elma Drayer vertelt over haar gevoelens bij de aanblik van de foto. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten