Een van mijn voormalige collega's nam een dier, in zijn geval een geit, als uitgangspunt voor zijn weblog. Dat bleek een vruchtbare en bovendien grappige benadering. Nu heb ik mezelf nog niet zo vaak met een dier geidentificeerd en ben ik wonderwel uitgekomen op het koolwitje. Met mijn bijna 1,95 meter en 100 kilo niet zo'n voor de hand liggende keuze. Ik ben dus enige toelichting verschuldigd.
Iemand heeft mijn persoonlijkheid ooit gekenschetst als vlinderachtig. Daarmee doelend op mijn steeds kortstondige interesse voor onderwerpen, het niet teveel willen focussen en uitdiepen, en het van het ene onderwerp naar het andere fladderend. Een springerige geest en daar past het wat zenuwachtig wiekende koolwitje goed bij. De keuze voor het witje is gebaseerd op mijn melkwitte huidskleur. Wanneer ik mijn vriend Sicco aan anderen voorstel als mijn oudste vriend, ik leerde hem op mijn dertiende kennen, dan refereert hij altijd aan het feit dat ik toen al zo wit was. Het heeft enige puberjaren geduurd voordat ik me met mijn witte teint heb verzoend en bij deze heb ik mijn gevoeligheid in een bescheiden geuzennaam verpakt. De kool tenslotte is bij uitstek hollands boerenvoedsel. Geen exotische vlinder maar een van het soort dat heel veel in Nederland voorkomt.
"Waar vliegen de Wilde Ganzen deze week naar toe?", zo begon IKON-presentratrice Dore Smit altijd het verre-goede-doelen-wervingsbericht. Deze herinnering, nutteloos in mijn geheugen gebeitelde woorden, parafraseerde ik bij de gedachte aan een nieuw weblog tot "Waar vliegt Koolwitje deze week naar toe?" Toen dit zich aan mij openbaarde was de keuze definitief gemaakt. U moet het doen met Koolwitje op wittevleugels.blogspot.com
Op mijn vorige weblog "dagelijks leven" berichtte ik in 2005 over de streekroman die mijn grootvader ooit schreef: Huttenkloas. Het boek gaat over een boef waarvoor heel Twente bang was.
