Bionda

Enkele jaren geleden keek ik wel eens met de kinderen met een half oog mee naar ZOOP. Een jeugdsoapserie over het wel en wee van een groep “in-resident-rangers” van een dierentuin. Bionda was in de serie het slechte meisje. Altijd bezig met haar uiterlijk en mooie schoentjes, afkerig van de viezigheid in de dierentuin, en volop stokend in de relaties van anderen. De Joan Collins van ZOOP. Tegenover mijn kinderen riep ik altijd dat zij mijn favoriet was. Ze gaf de serie tenminste nog af en toe een venijnig karakter en ik leerde zo mijn kinderen dat je in fictie ook van slechterikken kunt en mag houden. Maar zoals zo vaak blijkt mijn liefde voor Bionda de Beetje-Bimbo niet uniek geweest te zijn.

In een interview met Nicolette van Dam in een recente TV-Gids gaat het als volgt: Door je rol in de ZOOP-films ben je een tieneridool geworden. Op internet las ik ook dat die DVD’s heel populair zijn bij mannen van middelbare leeftijd?
Is dat zo? Het was me wel opgevallen dat er zoveel vaders met hun kinderen meegaan naar de ZOOP-fandagen. Die willen dan ook altijd met mij op de foto. Een keer kwam er een gezin op me af waarvan de vader binnenkort veertig werd. Op zijn verjaardagstaart wilde hij een foto van hem samen met mij. Zijn vrouw moest die foto maken en hun kind stond bedremmeld toe te kijken . Heel gênant.

Dit noopt tot zelfonderzoek in breder perspectief. Houden mannen van middelbare leeftijf van het type vrouw dat zij speelt: gesteld op uiterlijk, hulpeloos bij de eerste beste beproeving, vol van jaloezie en de rol van intrigante bij uistek vervullend. Of is het het uiterlijk van de actrice: blond, dikke lippen en en dito boezem? Zou de combinatie van al die factoren iets wakker maken in de man van middelbare leeftijd: het oertype vrouw dat hij begeert?
Mijn aan mijn kinderen uitgesproken voorkeur blijkt niet zo onschuldig te zijn als ik dacht. Ik wacht nog wel even met mezelf een ouwe viespeuk te noemen.