Achter Kant

Op kantoor zijn we onze vertrouwde schoonmaker kwijt. Het was niet alleen een aardige en voorkomende jongen, hij maakte bovendien de boel netjes aan kant. Een lot uit de loterij.Eentje die je graag wilt houden. De inkopers in Den Haag hadden een nieuwe aanbesteding uitgeschreven. Zoiets moet om de drie jaar volgens Europese regels. En daar kwamen enkele nieuwe mantelpartijen uit de bus die bij de rechtbanken en ons de schoonmaakactiviteiten moeten gaan verrichten. Aan ons is een ander bedrijf toegewezen. In de eerste week hebben we al vier nieuwe schoonmakers versleten. Sonja, die met zo veel spijt afscheid moest nemen van onze vertrouwde jongen, krijgt er een punthoofd van. Woensdag kwam er een niet-nederlands-sprekende mevrouw ons pand binnen met een klein kind, ik schat van een jaar of twee, die snel naar Samira werd geleid. Die kon het Marokkaans wel verstaan. Ik grapte tegen de mevrouw met de vraag of haar dochtertje ook al een beetje een stofzuiger kon vasthouden.Ze lachte beleefd, de ironie ontging haar geheel. Ironisch is vooral het hele aanbestedingengedoe. Inkopers in het verre den Haag beslissen over de diensten die ons geleverd moeten gaan worden. Goede ervaringen tellen niet, alleen zogenaamd objectieve criteria die door het “procurement-team” zijn verzameld.
Toen we onze besognes bespraken gaf collega Fred vdW een voorbeeld hoe het aanbesteden uitwerkt in de zorg. Zijn oude moeder van 83 moet na een heupoperatie in een verzorgingshuis revalideren. Het tehuis is onderdeel van een gefuseerde zorgmoloch die de aanbesteding voor dit type zorg in de wacht heeft gesleept. Ze wordt 1 keer in de week gewassen, vaker mag niet, zo staat het in de overeengekomen zorgcontracten. Ze vroeg de zuster om haar bed te verschonen. Toen deze frisse lakens wilde pakken stond er een ander type achter haar met de mededeling dat dat toch echt niet kon. Want volgens de overeenkomst worden 1 keer per twee weken de bedden verschoond. Niet zomaar tussendoor en zeker niet als de zorgconsument daarom vraagt. Weer zo'n schrijnend voorbeeld van marktwerking in de zorg. Een inkoper van de gemeente of de zorgverzekeraar stelt criteria op en de aanbieders leveren keurig volgens bestek. De moeder met de slechte heup heeft niets te kiezen. Ze kan niet naar een ander verzorgingstehuis lopen en tegen de tijd dat ze een andere zorgverzekeraar heeft gekozen, ook 1 pot nat natuurlijk, is ze hopelijk al lang genezen. Met marktwerking heeft het helemaal niets te maken. We zijn overgeleverd aan inkoopgoden, bestekmakers en de schriele en uitgebeende contracten die daaruit voortvloeien. Voor ons kantoor is het hoogstens ergerniswekkend, voor de zorg aan ouderen is het een schande.
Weg met dit type marktwerking, weg met die kloterige inkooplaag. Er zijn betere manieren om zuinig met onze zorgcentjes om te springen. Ik denk dat ik op dit punt steeds meer achter Agnes Kant sta.