Hij loopt iedere dag uren met zijn hond. Een gepensioneerde postbode bij ons uit de buurt. Hij houdt er met zijn zwarte herder altijd een stevig marstempo op na. Voorzover je zoietsaan de buitenkant kan zien is het een lieve en zachtaardige man. Altijd op pad met een minstens zo aardige zwarte herder. We groeten elkaar altijd vriendelijk. Vanochtend toen ik met de glazenwasser afrekende kwam hij langs, nu met een herderpuppy aan zijn lijn. Ik zei: "He een nieuwe hond, is de ander soms overleden? Hij was ook al oud he? ", voegde ik er meteen in cliche-rouwbeklag aan toe. "Pas negen jaar. Hij is overleden aan een kastanje, die in zijn dunne darm vast bleef zitten." We spraken wat over zijn oude herder en hij was er nog zichtbaar kapot van. "Alsof je een kind verloren hebt.."
Zijn kinderen hadden hem snel na het overlijden van de zwarte herder een nieuwe hond gegeven, de puppy die aan onze voeten lag, poezelig, negen weken oud.
Toen ik vanmiddag terugkwam van de stad zag ik hem verderop bij het viaduct weer lopen met zijn hondje. Nu niet in het gewoonlijke marstempo. Hij liep er een beetje onhandig bij terwijl de puppy vrolijk opsprong en hapte naar de riem.
Ik moest denken aan de bespiegelingen over april die Martin Bril gisteren in zijn column neerschreef. Het tafereel symboliseert april. De ouder wordende postbode, beroofd van zijn lieve zwarte herder, maar wat klunzig in de weer met die speelse jonge harige hond. Of, om met de door Bril aangehaalde T.S. Elliott te spreken:"April is the cruellest month, breeding lilacs out of the dead land, mixing memory and desire"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten