Grande Galerie

Een museum vol opgezette dieren. Je zou er haast een partij tegen oprichten. Op verjaardagswens van Coos bezochten we het "Musee National d'Histoire Naturelle", gelegen aan een van de uiteinden van de Jardin des Plantes (we zijn nog steeds , al duurde het een dikke dag, in Parijs). Er was ons een soort evolutionaire optocht op de affiches beloofd, doch binnen bleek het een bonte verzameling van allerlei geprepareerde dieren te zijn. (Ik moest even denken aan Frank Westermans "El Negro" waarin hij de gang van zaken rond de laatste opgezette neger beschrijft. Waarom wel dieren en geen mensen ? bedacht ik me in Thieme-termen. ) Het gebouw, waarin de Grande Galerie de l'Evolution te zien was, was van een indrukwekkende pracht. Zo bouwde men toen musea waarin men echt wat kwijt kon. Gelambrizeerd van top tot teen, mooi ijzerwerk van binnen en een bijzonder licht doorlatend dak. Het hele gebouw is nogal donker gehouden omdat teveel lichttoetreding de opgezette beestenvelletjes doet verkleuren. Sommige zalen zijn zelfs duister en daarin zijn alleen de details uitgelicht. Dat leverde het beeld van dit aapje op. Intrigerend om te ervaren wat de mens zoal niet verzameld heeft om de natuur en zijn geschiedenis te doorgronden. Observeren, vergelijken, categoriseren, het museum laat je "the basics of science" als het ware voelen. Wetenschappelijke nieuwsgierigheid, koloniale hebzucht en decoratieve waarde vermengen zich in dit museum op wonderbaarlijke wijze. Een elixer van wat we zoal najagen.

Gehandicaptenhummer

 

Ooit wist ik na het overlijden van Cor geld terug te krijgen voor een gehandicaptenparkeerkaart. En sindsdien ga je onwillekeurig op die kaarten letten. Enkele maanden geleden stapte ik mijn kantoor uit en even verder op stond een Hummer geparkeerd. In de verte zag ik als iets blauws schemeren achter de ramen. Dichterbij gekomen bleek het inderdaad een invaliden-parkeerkaart. Je ziet invaliden in van die scootmobiels en van die kleine autootjes die maar 40 mogen en een bromfietskenteken hebben. Deze invalide had het duidelijk beter voor elkaar. Zou zo'n kaart ook aan geestelijk gehandicapten worden afgegeven, vroeg ik me nog wel af.

Extra Dimensie

 

We waren ´s middags in Parijs aangekomen. Onmiddellijk de achter ons hotel gelegen Montmartre beklommen en daarna leuk uit eten in een wijketablissement. De dames waren vermoeid van reis en eerste stadsindrukken. Ik ging er om half tien nog met de mannen op uit, de metro in en naar de Arc de Triomphe. Deze was nog open en we klommen de paar honderd treden kwiek omhoog. Bovengekomen kraaiden de jongens het uit van bewondering en plezier. Hier lag de lichtstad aan hun voeten. Bart, die al wat had lopen mokken over dat het rond ons Hotel geen echte stad was met al die kleine straatjes, bloeide op. En meer dan enthousiast riep hij bij een blik op de Champs Elysees uit:"Dit is net 3D" Ik zei:" dit is niet net 3D, dit is 3D`, maar dat ontging Bart, die de wereld als het ware door zijn computerscherm beschouwd, toch totaal.